About the Author
Mijn sUpEr leUkE levensverhaal
Ik was geboren op 30 November 2003 in Hanoi, Vietnam. Na vier maanden verhuisde ik met mijn ouders naar Son la (in Vietnam) waar ik twee jaar heb gewoond. Daarna woonde we weer twee en een half jaar in Hanoi en daarna anderhalf jaar in Hue. (wat ik me allemaal natuurlijk niet herinner)
Toen mijn ouders Vietnam zat waren verhuisde we met zn vieren naar Phnom Penh, Cambodja, waar ik mijn kindertijd heb doorgemaakt. Mijn 5 jaar in Cambodja waren gevuld met vrienden, familie, reizen en zo veel meer. Ik heb daar veel belangrijke dingen geleerd wat ik nooit meer zal vergeten. Mijn tijd in Cambodja eindigde met een dramatisch gesprek in een vliegveld in Hong Kong om 12 uur 's Nachts. Mijn vader had besloten om pas toen aan mijn broertje en ik te vertellen dat we naar Tanzania zouden verhuizen. Het ergst was dat wij niet meer terug zou keren naar Cambodja na de zomer, dus we hadden ook de kans niet om afscheid te nemen van de plek waar we waren opgegroeid. Toen kwam Tanzania. Onze eerste paar weken waren vreselijk, we zaten met zn drieën (want mijn moeder was in Cambodja, onze huis aan het inpakken) in een leeg huis die stonk naar dood en zeewater. Ik weet 99% zeker dat dar een geest was. Ik noemde haar Betty. Zij wasmijn eerste vriendin in Tanzania. We aten bijna elke dag pasta met rooie saus omdat mijn vader op onze eerste dag een hele grote pot had gemaakt en in de avond, na zijn werk, het alleen maar hoefde op te warmen. Uiteindelijk vonden we een huis, en wat een geweldig huis. We hadden een zwembad, een huis met 4 slaapkamers, een patio met dak, een poolhuis en een gastenhuis. Ik hield van ons huis, mijn vrienden en van mijn leven. Alles was perfect. Dus natuurlijk moesten we toen weer verhuizen. Dus, halverwege het schooljaar pakte we alles weer in en verhuisde we naar Nederland (woohoo -.-) Toen we op Schiphol landde was het 1 januari 2016, dus heel erg koud. Voor mij voelde het nog niet echt. Het voelde alsof we daar gewoon op vakantie waren, zoals we elkaar deden. Ik had pas door dat we daar echt gingen wonen toen ik mijn allereerste les binnen stapte. Mijn eerste dag van school was.. interessant. Ik was geschokt over hoe anders het was, hier mochten leerlingen elkaar uitschelden terwijl het op mijn oudere school zo erg op gelet werd. Als je iemand stom noemde werd je er al uitgestuurd. Ook moest ik in Nederland opeens leren stampen. Daar struggel ik eerlijk gezegd nog steeds mee. Ik weet niet waarom maar mijn hersens kunnen dat gewoon niet \_(0.o)_/ Nu ben ik het wel gewend. Dat zou wel moeten na ruim 2.5 jaar. Natuurlijk mis ik nog mijn familie in Vietnam en al mijn oude vrienden, maar dan maak ik een mentale lijst van wat ik nu heb wat ik toen niet had; nieuwe vrienden, ik mag alleen fietsen en heb dus de vrijheid om te gaan waar ik wil gaan. Ik heb een pin pas, er is hier veilig openbaar vervoer en als er niet was gebeurd wat er was gebeurd dan zou ik niet alles weten wat ik nu weet en zou ik compleet iemand anders zijn. |
|
|
Mijn Hobby's |
|
|
Ik heb veel hobbies. Ik hou van muziek (vooral zingen), lezen, schrijven, maar de hobby waar ik mezelf het meeste mee bezig hou is theater.
Ik zit op de theater vereniging PS|Jong. (een jongeren aftakking van PS|Theater) Ik speel al bijna twee jaar met ze en sindsdien zijn zij mijn tweede familie geworden. Ze laten mij mezelf zijn en accepteren dat ik niet perfect ben. Ik vind theater leuk om te doen omdat het mij uitdaagt om dingen van ander standpunt te zien. Ook vind ik het heel leuk om teksten te schrijven voor stukken en om te helpen bij regie, techniek, costumes of sets maken. |
Wat mij aan zet als "artiest" (en mens)
Als mens, vrouw en theater-nerd zetten heel veel dingen mij aan. Meestal zijn dit maatschappelijke problemen zoals ongelijkheid. Ongelijkheid tussen arm/rijk, man/vrouw, jong/oud, alles wat oneerlijk is in onze wereld waar ik iets aan kan doen.
In groep acht hebben wij, op internationale scholen, een groot project aan het einde van het jaar. *dramatisch muziek* Een project om te bewijzen dat je klaar bent om door te gaan naar die middelbare school, je laatste kans om in de basisschool iets groots te doen en verandering te brengen in ons maatschappij. The Final Exhibition. Hierbij zit je in een groep van 3-5 mensen en ga je twee maanden lang research doen over een onderwerp wat voor jouw belangrijk is. Sommigen deden hun project over ontbossing, illegale visserij, milieu vervuiling of iets minder serieus zoals planten. Maar bijna alle meiden in onze klas wouden het over meidenrechten hebben. Op zo'n jonge leeftijd zagen wij al dat vrouwen en meisjes gediscrimineerd werden en wij wouden weten waarom en wat we eraan konden doen . We waren uiteindelijk met zo veel dat ons docent ons in twee groepen moest splitsen; Meidenrechten en vrouwenemantiepatie. Ik leerde met mijn groepje tijdens onze lange onderzoek dat het veel erger was dan dat we dachten. Er waren verhalen van vrouwen die geen land mochten bezitten en dus dakloos waren of met mannen moesten trouwen omdat ze anders op straat zouden moeten slapen. Er waren vrouwen die in hun eentjes kinderen moesten opvoeden terwijl hun man hun verliet met al hun geld. We hoorden verhalen van vrouwen die op hun twaalfde waren uitgehuwelijkt voor drie dekens en een schaap. Ik heb toen pas echt gerealiseerd dat mannen en vrouwen nog lang niet gelijk zijn aan elkaar maar dat iedereen hier wat aan kan doen. Dit is waarom ik er nu van hou om over maatschappelijke problemen te leren. Ik weet dat er altijd iets is wat je kan doen. Hoe jong of oud je ook bent, ook al begin je alleen een gesprek met vrienden of post je er wat over op social media. Elk klein dingetje kan leiden tot wat groots. Dit soort dingen zijn dus vaak mijn inspiratie bronnen voor teksten of presentaties. |